اواخر بهار 90 من احساس کردم که بدون اینترنت نمی تونم زندگی کنم و کافی نت رفتنام هم دو برابر یا بیشتر هم شد... مثلا روزهای فرد بعد از کانون می رفتم کافی نت و دو سه ساعت می موندم. بعضی وقتها روزهای زوج هم می رفتم.

بعد از چند وقت که کافی نت نزدیک خونمون تعطیل کرد من یه کافی نت نزدیک کانون پیدا کردم و می رفتم اونجا. اونجا ساعتی 1200 می گرفت در حالیکه کافی نتی که در خونمون بود ساعتی 1000 تومان می گرفت. برای همین من کمی با خودم فکر کردم اگر بتونم، بابامو راضی کنم یه وایمکس یا ADSL بگیره .

اوایل تابستان ایرانسل تبلیغ می کرد که مودم ها با 50% تخفیف به فروش می رسد منم بابامو راضی کردم که بگیره اما حالا نگو که این 50% فقط برای مودمش که می شد 40تومن بود. 40 تومنم می گرفت برای راه اندازی و چیزای دیگه. بابام هم گفت که حالا که 80 تومنه ولش کن نمی خواد..

منم با اینکه دلم خیلی وایمکس می خواست اما کمی هم به پولش فکر کردم دیدم خیلیه!!!

البته نه اینکه فکر کنید ما خواواده ی فقیری هستیم ... نه ... ما در حدی هستیم که چیزای لازم زندگی رو + بسیاری از چیزهای غیر لازم زندگی رو جور کنیم مثلا اینکه داداش کوچیکم که 10 سالشه موبایل داره و یا اینکه الان ما یه کامپیوتر قدیمی تر داریم که نمی فروشیمشو اصلا باهاش کار هم نمی کنیم و از این قبیل چیزها...

خرداد امسال هم من متاسفانه ریاضیمو افتادم و این دلیلی شد برای اینکه من بتونم خودمو راضی کنم که چرا بابام وایمکس نمی خره.

آخه بابای من هر سالی که نمره ی معدلم بالا بشه یه جایزه توپ میده مثلا گوشی و لپ تاپ

(که البته دو سال که نمرم خوب شد«دوم و سوم راهنمایی» جایزم گوشی بود و سال بعد یعنی اول دبیرستان که ریاضیمو افتادم جایزم لپتاپ بود که هنوز تو حسرتشم)

و البته بگم که جایزه ها رو طبق وجدان خودم، خودم تعیین می کردم و البته بابام باید تاییدش می کرد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: